o poimprezowych wrażeniach

No, świecić przykładem dla innych to ja nie pownnam, ale hańby też nie było. Nie będę się wdawać w szczegóły i nie opiszę tych wszystkich frykasów, które mi migały przed oczami przez cały weekend. Ale jakoś dałam radę, nie napchałam się niczym po koniec przełyku. Ale dziś wieczorem nie było lepiej, bo rodzinka zażyczyła sobie placki ziemniaczane, które darzę uwielbieniem od wczesnego dzieciństwa. I tak zabrałam się do ich robienia, ale powiem wam w sekrecie, że zupełnie mi nie wyszły. Piły olej z patelni jak spragnione wielbłądy wodę  na pustyni, potem przy odwracaniu rozpadały się chlupocząc olejem na wszystkie strony...no mówię - palce lizać... Skosztowałam jednego ziemniaczanego zakalca,nie powiem ,że nie, wpuszczając tym samym milion kilokalorii do brzucha, ale był wyjątkowo ohydny nawet w swojej klasie i teraz wyleczyłam się z placków na dłuuugie miesiące.

Ale ja  mam dziś zupełnie inny powód, by się tu dziś rozpisywać. Po powrocie z imprezy wskoczyłam w dresy, wzięłam psa i w drogę ruszyłam dziarsko  truchtając w swoim tempie. Jak pisałam wcześniej, jestem zupełną amatorką w dziedzinie joggingu, biegam więc od  początku lutego  wg planu 10 tyg, (który jest świetny i polecam go wszystkich początkującym) i dziś mi wypadało 8 min biegu na 2 min marszu. Ale szło mi tak dobrze, że ... przebiegłam w sumie 40 min bez zatrzymywania (6 km)! I mogłam jeszcze więcej, co już zupełnie mnie wprawiło w niemy zachwyt nad moją pikawką i odnóżami dolnymi. No cudowne uczucie, bo ja sto lat temu biegałam na wf-ie 12 minutówki i zawsze liczyłam na zespół reanimacyjny po połowie tego czasu.

Mam nadzieję, że przywyknę do tego rodzaju sukcesów i będę patrzyć z pobłażaniem na  ten dwpis po latach, ale dziś - chwilo trwaj!