O tym, co w głowie siedzi...

Od ponad dwóch tygodni, kiedy to podjęłam decyzję o zmianie w swoim życiu przez duże "Z", tak siebie obserwuję, patrząc co się będzie działo w środku. Najpierw dziki zapał - "tak, teraz albo nigdy, wreszcie schudnę dokumentnie i całkowicie, nic mnie nie da rady złamać, będę śmiagać na plaży już w to lato ledwo ubrana!,", później przyszło zadowolenie "że jestem wreszcie na właściwym kursie". Po drodze zaliczyłam też takie myśli (i uczynki niestety też), że ten kawałek ciasta i dodatkowa kanapka nie zaszkodzi, bo przecież taaaak mało zjadłam przez cały dzień".

Czyli jednym słowem huśtawka i niestabilność w emocjach, co niestety jest moją pierwszoplanową cechą. Najgorsze jest to, że ja potrafię być bardzo przekonująca i naprawdę mogę sobie wmówić, ze naginanie wcześniej ustalonych zasad jest ok, bo to tylko jedno odstępstwo, że nie spowoduje konsekwencji, bo przecież ogólnie to wiem, co powinnam robić. Rany, jak mnie to męczy :-( I chyba wiem, co tak naprawdę jest mnie w stanie zmobilizować - nie marchewka wisząca przed nosem, czyli obietnica, że jak się postaram, to  bikini w rozmiarze M będzie pasowało na mnie jak ulał, o nie. Na mnie najlepiej działa kijek, czyli przymus,  że będę zmuszona w lato wystąpić publicznie np na bałtyckiej plaży w kostiumie dwuczęściowym i będę się przechadzać między innymi plażowiczami, spotykać znajomych, zagadywać do nich, a niech popatrzą z na mnie w okazałości... Jak by mnie ktoś zmusił do takiego paradowania, to bym MUSIAŁA zrobić wszystko, żeby nie falować ciałem w rytm morza. Przyczepiłam się do tego bikini, ale równie dobrze może to być wpadnięcie do głębokiego dołka, gdzie trzech silnych mężczyzn będzie się drapało po głowach i dzwoniło po dźwig, żeby mi pomóc się wydostać.

Przydałby mi się taki esperal do odchudzania, inaczej nie mam na siebie sposobu, bo zagadam bzdurami tę lepszą część  mnieco chce biegać i się odchudzić.

Motywacjo, silna wolo i konsekwencjo - przybądźcie ku pomocy, zanim zapomnę po co to piszę!